indigo

سکوت ، بهتره از حرف‌های تکراری ، حتی حرف‌های جدید

چند دقیقه گذشت...

دوست داشتم یه پست مفصل بنویسم ولی وقت رو نمی‌گیرم؛

اصن دیگه حرفی ندارم که بخوام بزنم ... شاید بهتره پاک کنم ...

یه روز یه بارون واقعی میاد و همه چیزای توی خیابونای مغزم رو میشوره...

کل حرفم اینه که نباید این‌جوری می‌بود!

پیش از انتقال به جهان ابدی میخوام روحی باشم که آزاد توی تمام دنیا ، طبیعت رو نفس بکشه ... آزاد پرواز کنم و هر جا به ثانیه‌‌‌ای برسم ... رها رها از هر چه هست ...

شبانه‌ها رو به شرمدن ستاره‌ها توی دامنه کوه‌ها و صحرا بگذرونم ... روز‌ها رو کنار صدای رود یا گرمای آفتاب یا سایه زیر درخت بگذرونم ...

مشکل این دنیا، خود این دنیاست...

مسابقه‌‌‌ای برای رسیدن به هیچ جا...

ناآمدگان اگر بدانند که ما

از دهر چه میکشیم نایند دگر

یا مالک الملک

چقدر برای امروز سختی‌ها رو توی زندگی تحمل کردم ...

امروز رو مدیون همه عزیزانم هستم ...

نمیدونم اول باید از چه کسانی تقدیر کنم ... گریه ام میگیره
من هیچ بودم ...

چون جود ازل بود مرا انشا کرد

بر من ز نخست درس عشق املا کرد

آنگاه قراضه ریزه قلب مرا

مفتاح در خزانه معنا کرد

اول از مادرم باید تشکر کنم که این سال‌ها زندگی اش رو پای رشد من گذاشت ...

غیرت مند ترین زنی بود که تا الان دیدم...

دوم باید از مادر بزرگم تشکر کنم که مسئولیت منو پذیرفت تا انسانی مومن رشد کنم ... این فداکاری‌ها از یادم نمیره

سوم از پدر بزرگم تشکر میکنم که روح بزرگش همیشه کمک حال خانواده اش بود ... خودش زندگی سختی رو گذرونده بود ولی برای راهنمایی‌هاش چراغ زندگی من بود... چقدر این روز بودنش رو حس میکنم

چهارم از پدرم تشکر میکنم مردی که توی این سال‌ها بودنش در کنار زندگی مون نقش پدر رو برای من زنده می‌کرد ... نقشی که کودکی از نعمت اش شاید محروم بودم

.

.

.

خدایا دوست دارم ... منو پاکیزه بپذیر ... رخصت و فرصت و توانی بده که اونی که از من میخوای رو عملی اش کنم ... چراغ هدایت ات رو برای من همیشه پر نور نگه دار ... تویی که نوری من بدون تو تاریک ... یا حی یا قیوم

سلام می‌کنم ...

به روزی که بدنیا آمدم

به روزی که از دنیا می‌روم

و روزی که دوباره زنده می‌شوم

محبوب من، فرشتۀ من، دلبر‌‌‌ای عزیز
از جان و دل، چو جان و چو دل دوست دارمت...

.

.

.

کاش میشد نگاهتو جمع کنم تو دستام.که وقتی دوری هم نگاهم کنی.

کاش نفس کشیدنات قبل از اینکه به هوا می‌رسید و قبل از اینکه مولکول‌های هوارو لمس می‌کرد، تارهای صوتیِ منو نوازش می‌کرد!

کاش میشد صداتو جمع کرد توی یه بطری شیشه‌‌‌ای و درشو بست،

بعد درست همین حالا درشو باز میکردم...

.

.

تو آن نگاه خیره اى در انتظار آمدن
من آن دو پلک خسته که به هم نمى گذارى ام

بسم رب کما ربیانی صغیرا

حال این روزا مثل دوران بچگی ام میونه ؛ روزایی که شبا خودم رو بغل میکردم ... لول میشدم که جا برای تنهایی تنگ شه...

شبایی که خدا تنها میشه نمیدونم با کی صحبت میکنه ... اینکه خط یه طرفه از ما به خودش کشیده ... شاید باعث میشه تنهایی اش بیشتر بشه ... میفهمم تنهایی چه حسی داره ... خدا صمد هست ... اما این نرمش قهرمانانه برای این بود که بفهمیم خدا تنها بود ...

اینکه بدونیم نبود خدایی وقتی خدا بودن مد بود جز خدای تنها

مثل همه قصه‌ها که این جوری شروع میشه:

یکی بود یکی نبود

غیر از خدا هیچ کس نبود

از قصه خودمون میگم از مهر و محبت ، از بغض و گریه ، از شک و یقین ، از من و تو

نمیدونم چرا داره عین لحظه مرگ همه لحظات از جلوی چشمم عبور میکنه ...

از روز اول

از روز‌های گرم تابستونی

از روز‌های بارونی

از روز‌های برفی

از روز عقد

از روز‌ها و شب‌های بعد و قبلش

از شب بخیر به صبح بخیر وصل شدن‌ها

و

از همین دیشب

که شب بخیر به صبح بخیر وصل نشد

و از همین امروز

.

.

.

نمیدونم قصه ما داره تموم میشه یا شروع میشه...

ولی میدونم هر چی گذشت خوب بود... اما قلبم شکست ...

نقشی بر آب می‌زنم از گریه حالیا

تا کی شود قرین حقیقت، مجاز من

‏خانم: فردا بریم شمال؟

آقا با اینکه امشب شب‌کاره و می‌دونه فردا سختش خواهد بود قبول می‌کنه. (فردا در راه) خانم: چرا تو خودتی؟

آقا: خوابم میاد، هرکی ۲۴ ساعت نخوابه همینجوری میشه!

خانم: خب قبول نمی‌کردی بریم سفر!

آقا: نخواستم حرف تو رو زمین بذارم.

(دعوا)

حق با کیه؟!

لَا تَسأَلَنَّ أَحَدَاً عَن ودِّهِ إِیَّاک، وَلَکِن انظُر مَا فِی نَفسِکَ لَه، فَإِنَّ فِی نَفسِهِ مِثلُ ذَلِک، «فإِنَّ الأَروَاحَ جُنُودٌ مُجَنَّدَة»*

از کسی مپرس که تو را دوست دارد[یا نه]، بلکه به حس خودت به او نگاه کن؛ که همانا در او هم همان حس به تو وجود دارد؛ چون جان‌ها همچون سربازان گردآمده و به‌هم‌پیوسته‌اند..

پ ن :

*قال رسول‌الله: الأَرْوَاحُ جُنُودٌ مُجَنَّدَةٌ فَمَا تَعَارَفَ مِنْهَا ائْتَلَفَ وَمَا تَنَاکَرَ مِنْهَا اخْتَلَفَ..

رسول خدا فرمود: جان‌ها همچون سربازان به‌هم پیوسته‌اند آن‌هایی که با هم سنخیت دارند با یکدیگر مأنوس می‌شوند و آن‌هایی که از هم دورند باهم اختلاف ‌می‌ورزند..

هر وقت که هرکس در زمان مناسب تصمیم درست رو نگیره .. بعدا یه خروار احساس بد میاد خرخره ادم رو میگیره
هی با خودم میگم تا کی قراره ادم خوبی بودن نقش من از زنده بودنم باشه، تا کی میخوای این اسب چموش رو سفت بچسبی و حبس اش کنی که نیاد جای عشق و محبت رو بگیره ... تا کی باید خدایی که توی این همه در به دری و واماندگی بشری که باید در نهایت عجز خودش رو داد بزنه اون بالا به نظاره زجر بردن یه سری بنده نما‌هاش مثل خودم و یه سری بنده‌های مخلص خودش باشه ...
تا کی باید من گناه حضرت ادم رو به دوش بکشم ... تا کی باید بار تحمل کردن این دنیا رو به دوش بکشم ...
کی میتونم اخر فیلم دنیا و همه هر چه بوده و هست رو ببینم..
کی قرار من زنده باشم ... من زنده‌‌‌ای که از درون منو به سمت خودش میکشه، نیستم ... کی قراره هست حقیقی باشم ... واقعا این دنیا زندان ... میفهمم عمیقا که این تن و جلد و پوستین زندان من شده... اما کی هستم؟‌ میترسم هیچ باشم... میدونم هیچ هستم ... پس چرا باید باشم؟؟؟؟؟
من میخوام بودن حقیقی رو احساس کنم ... چرا باید چیزی که میدونم هیچ هست رو با چیزی که الان هستم و با از دست دادن همین چیزی که هستم که واقعا هیچ هست احساس کنم تا بعد بفهمم که هست حقیقی بودن در قد و قامت من نبود ... یا شاید بود من توی اون لباس جا نمی‌شدم...
چرا انسان رو از پستی افرید ؟‌ چرا انسان رو بالا میبری و عزت میدی تا فرشته و اجنه بهش سجده کنن و بعد پوزه اش به خاک میمالی که بگی هیچی نبودی و نیستی ... چرا شما که کریم هستی و بی منت می‌بخشی ... بودن ما رو منت میزاری سرمون ... ببخشید که چرا‌های من زیاده ... اما فقط شما را دارم ... کاش میدونستی وقتی هیچ کسی جز شما کسی رو نداره چه حس غریبونه‌‌‌ای هست ...
چرا منو اینقدر بدون علم خلق کردی که هیچی رو نمیدونم ... هر چی هم تلاش میکنم توی فهمیدن عاجز تر میشم ...
من نمیخوام این صفات ناامید کننده مثل جهول و عجول و ظلوم و ... که برای انسان توی قران اورده شده، باشم ...
میخوام شاگرد اول کلاس نوع انسان‌ها باشم، میخوام تا وقتی که زنده هستم شما بهم افتخار کنی... زنده بودنم خواست شما بود پس اجازه و فرصت و توان و توفیق و شرایط اینکه شاگرد اول کلاس بشم هم بهم بده... بزار حالا که زنده هستم احساس کنم به بودنم توی این دنیا افتخار میکنی و وقتی مُردم با دست محبت منو در آغوش میگیری ... ای که آغوشت منتهی ارزوی من هست، یا رب

امروز انقدر برام خاطره ساز شد که لحظه لحظه اش را دارم نفس میکشم ...

دوست داشتم دستت رو میگرفتم و کل خیابون ولی عصر رو با هم وجب میکردیم ... از امام زاده صالح شروع میکردیم و به جیگرکی‌های راه آهن ختم میکردیم ... توی راه نفس کشیدنت رو نفس میکشیدم ... نگات میکردم و قربون صدقه ات میرفتم ... بی هوا یه غنچه میزاشتم روی پیشونی ات ... بقیه نقشه‌هام رو لو نمیدم :))

فاش بگم که قد تمام قطره‌های بارونی که امروز قبل اذان صبح به باریدن گرفت تا تمام بارون‌هایی که از این به بعد توی زندگی مون میباره

.... دوستت دارم

دارم آهنگی رو گوش میدم .. بنظرم زیباست .. اما غمی‌داره ... مثل همین که یک روز ما با هم نباشیم ...

اما به حرمت تمام روز‌های با هم بودنمان...
مرا در آغوش بگیر
هیچ مگو؛

و تنها مرا در آغوش بگیر ... بگذار قلب‌ها باهم سخن بگویند... آری
نگاهت برای من کافی است تا درک کنم
که تو نخواهی رفت... اما چه کسی ماند...

جز عشق

جز خاطره

جز بودن ما

اکنون که عشق را بخش میکنیم ... میخواهم این یک بخشی خود را تنها به شما بدهم...

دل ...
یک بخش ... دل... همه اش با هم ادا میشه ...

حق عشق را تنها دل می‌تواند بپردازد...

پیش از شما دلم را در صندوقچه‌‌‌ای تحویل خدا دادم...
اکنون از حضرت حی میخواهم دل پیوند خورده‌ی ما را پیش خودش نگه دارد ...
که لحظه‌‌‌ای بدون او زیستن نتوانم ...

که لحظه لحظه بدون عشق حضرتش زندگی مرا تنگ می‌شود ...

و شما تجلی جمال عشق الهی هستی ...

و به پاس عشق ... که هست او تمام انچه هستم را فرا گرفته ... و نه بخاطر تنها خودم... شما را عاشقم

این دوست داشتن فناناپذیر هست